Sąd Najwyższy w Wyroku z dnia 22 kwietnia 2016r. (sygn. akt II CSK 478/15) wskazał, że:
a. Oceniają dopuszczalność przeprowadzenia dowodu w postaci konkretnego nagrania dokonanego przez osobę prywatną, należy zbadać czy:
„ (…) ze względu na swoją treść i sposób uzyskania – nie narusza konstytucyjnie gwarantowanego (art. 47 Konstytucji) prawa do prywatności osoby nagranej, a jeżeli tak, to czy naruszenie tego prawa może znaleźć uzasadnienie w potrzebie zapewnienia innej osobie prawa do sprawiedliwego procesu (art. 45 Konstytucji).”
b. Oceniając wiarygodność przedmiotowych nagrań, należy wskazać, ze zdaniem Sądu Najwyższego:
„(…) podnoszone w piśmiennictwie wątpliwości co do wartości dowodu z potajemnego nagrania rozmowy prowadzonej przez nagrywającego z rozmówcą z uwagi na możliwość sterowania przez nagrywającego przebiegiem tej rozmowy, nie usprawiedliwiają zdyskwalifikowania dowodu a priori. Dopiero przeprowadzony dowód może być oceniony pod kątem wartości dowodowej jego treści, w tym wpływu na formułowane wypowiedzi ewentualnych prowokacji bądź sugestii stosowanych w jej toku przez nagrywającego, a także tego, czy nagranie zawiera całość wypowiedzi uczestniczących w rozmowie osób, czy zachowuje ciągłość i umożliwia ocenę, że jest wierne i autentyczne, co zazwyczaj wymaga skorzystania z pomocy biegłych.”
Źródło:
http://www.sn.pl/sites/orzecznictwo/Orzeczenia3/II%20CSK%20478-15-1.pdf
